Asyryjska mitologia
Około 2500 r. p.n.e. babilończycy osiedlili się na w górach Mezopotamii wzdłuż rzeki Tygrys, przenosząc zdobycze cywilizacyjne oraz religię i mitologię, którą odziedziczyli po kulturze sumeryjskiej. Po upływie tysiąclecia Asyryjczycy rozpoczęli ekspansję swojego imperium – rządy Tukulti-Ninurta (1244-1208 p.n.e.). Państwo asyryjskie w czasie największej świetności rozciągało się od Synaju i Tarsos po Zatokę Perską. Upadek Asyrii rozpoczął się w VII wieku p.n.e., w 612 p.n.e. zdobyta została Niniwa, a do 605 r. p.n.e. cała Asyria została zajęta. Rządy Asyryjskie charakteryzowały się okrucieństwem, sadyzmem oraz brakiem inwencji, a ich bogowie byli zapożyczeni z wierzeń innych cywilizacji.
Termin „Asyria” wywodzi się od Assura/Aszura (patron kraju), ten zaś pochodził od boga babilońskiego Anszara. Ponieważ asyryjska mitologia została zapożyczona z Babilonu to jednak w codziennym życiu w społeczeństwie asyryjskim istniały rodzime wierzenia, spokrewnione z religią Hurytów. W odróżnieniu od religii babilońskiej narodowym bóstwem Asyryjczyków był Aszur, Marduk zaś był jednym z bogów. W wyobrażeniach Asyryjczyków monarchia asyryjska była odzwierciedleniem królestwa Aszura. Ze względu na wysoką pozycję kapłanów, religia w państwie asyryjskim wywierała wpływ na kierunek rozwoju kultury.
Asztur był też bogiem wojny, a z czasem przejął rolę dwóch innych bogów Babilonu: Marduka i Enlila. Przedstawiano go jako uskrzydlona tarcza, która zawierała napięty łuk lub jako postać niesiona przez byka. Jego małżonka Isztar (w innych kulturach bogini miłości) była „Panią Bitew”, która jeździła rydwanem ciągnący przez siedem lwów, z brodą opadającą na pierś.
Asyryjczycy utracili więź z bogami, a kolejni władcy porzucali tradycje.
Zobacz też: Zestawienie