Bagiennik

Mityczny wodny stwór z mitologii słowiańskiej z rejonów Mazowsza, głównie z okolic rzeki Biebrzy. Bagiennik zamieszkiwał płytkie bagna i stawy. W stosunku do ludzi był neutralny, nigdy nie atakował ludzi (jak np. Utopiec), lecz też nie pomagał im (np. Domowik). Spotkania z tym demonem nie były śmiertelne. Według podań ludowych bagiennik miał około jednego metra wysokości oraz skórę w kolorze zielonkawo-brunatnej, przez którą potrafił oddychać pod wodą. Cechą rozpoznawczą były nozdrza umieszczone między oczami lub na środku czoła, z których wystrzeliwał błotnistą, parzącą maź. Wierzono, że mazią można skutecznie leczyć różne dolegliwości, tj. reumatyzm, bóle kręgosłupa, ciężkie rany, niestrawności, choroby serca, a nawet bezpłodność. Bagiennik większość czasu przebywa pod powierzchnią wody, jednak często lubi wynurzyć się, aby rozejrzeć się po okolicy i zaczerpnąć powietrza. O obecność bagiennika świadczyła znaczna ilość bąbli na tafli wody lub nagłe i niespodziewanie jej mętnienie i bulgotanie, po czym nagle uspokajała się. Rozzłoszczony wygrzebuje się z bagna i wydycha truciznę nad okolicą. Czasem nabierał ochoty na wodne zabawy, wówczas słychać było odgłosy wpadania czegoś ciężkiego do wody. Harce odbywały się zwykle w bezksiężycowe, pochmurne noce.

Zobacz też: Słowiańska mitologia, Wodnik