Bel, Belenos
W mitologii brytańskiej Beli lub Belenus („lśniący”) był bogiem płodności i słońca, który troszczył się o owce i bydło. Czczony głównie w Galii, później od Włoch po Brytanię, a jego żoną była Belisama. W Irlandii znany był jako Bile („święte drzewo”). Mógł być tą samą postacią co Belatu-Cadros. Graves identyfikował go z wierzbowym bogiem, który rządził po olchowym bogu Branem. Był czczony podczas celtyckiego święta ognia Beltaine („Ogień Bela”), podczas którego zapalano ognie oczyszczające, a bydło musiało przejść między nimi przed wyjściem na pastwisko.
Człon 'bel’ występuje w babilońskim imieniu boga Bel-Marduka, który wedłóg niektórych pochodzi od sumeryjskiej bogini Belili. W iryjsko-brytyjskiej mitologii występuje Bel (nazywane też Beli lub Belenus), który podobno był synem lub mężem bogini Danu. Możliwe, że Bel i Bel-Marduk są powiązania, ponieważ bel w słowiańskim określał kolor biały, a w łacińskim bellus oznaczał piękny.
Według Geoffrey of Monmouth Beli był bratem króla Brytanii Brana (Brenniusa). Bracia się z początku kłócili, ale ostatecznie połączyli siły i zdobyli Rzym. Beli słynął ze stworzenia dróg i został pochowany w urnie w Londynie.
Lewis Spance opisuje Beli z wielkim oszczepem jako syna Benlliego Wielkiego, a za miejsce pochówku wskazuje „Wielką Równinę” Maes Mawr.
Istnieje wiele podań dotyczących Bela jednak zbyt bardzo się one różnią by ustalić jego pochodzenie.
Zobacz też: Baal, Beltane, Celtycka mitologia, Wierzba