Bobo

Istota z wierzeń słowiańskich, czasem uważana za demona, który umiłował sobie nękanie dzieci. Bobo znany także jako bobok (Wielkopolska, Małopolska), babok (Kujawy), bebok (Śląsk), babuk, bobak, czarny lud, bobek czy buka. Był opisywany jako mała, brzydka, złośliwa i wredna istota, w niektórych podaniach był czarny oraz kudłaty o wielkich oczach. Bobo uchodziło za nocną istotę, zamieszkiwało ciemne piwnice, strychy oraz rzadko uczęszczane miejsca (np. chlewik), w których mógł przeczekać dzień. Stworem tym straszono dzieci, gdy te są niegrzeczne: nie chcą jeść lub spać. Bebok prawdopodobnie żywi się strachem, czasem w jednym ręku trzymał kij, a w drugim worek, do którego wrzucał niegrzeczne dzieci. Po zmroku wychodził z ukrycia, by dręczyć dzieci. Wbrew intencjom rodziców zachowanie nie miało funkcji wychowawczej, gdyż obrywało się nie tylko urwisom, ale i grzecznym dzieciom. Według Peregrynacji dziadowskiej z XVII wieku, boboki miały bić dzieci i czynić szkody w domach (np. tłuc naczynia). Niektóre bardziej złośliwe ciągały koty za ogony. Boboki można było przebłagać ofiarą z jedzenia. W XIX wieku Oskar Kolberg odnotował pozostałości wierzeń w powiedzeniach: „cicho bądź, bo cię bobok weźmie”, albo „jak nie będzie jadł, to cię bobak zje”. Bobo, to wprawdzie mała istota, ale niebezpieczna – ściga, łapie, dotyka, głaszcze, szczypie, bije, drapie, czasem całuje i tuli, może zabrać ze sobą dziecko, a nawet je zjeść.

Zobacz też: Dzieci