Cis

Iglaste drzewo lub krzew, które mogło żyć nawet trzy tysiące lat (choć jest to mało realne, obecnie uważa się raczej ok. 1,5 tysiąca lat) utożsamiane było z długowiecznością, ale jego symbolika jest niejednoznaczna. Jak większość iglastych drzew w starożytności był utożsamiany z nieśmiertelnością, w późniejszych latach uosabiał życie po śmierci czy zmartwychwstaniem. Był używany do dekoracji kościołów w niedzielę palmową i w czasie świąt wielkanocnych. Uważano, że przynoszenie gałęzi cisu do domu sprowadza nieszczęście, zupełnie jak jego ścinanie czy niszczenie (związane to było z wiarą, iż cis chroni przed złem). Cis łączono głównie z pogrzebami, gdzie w całun wtykano pędy, a jego gałęziami dekorowano groby. Z tego powodu owoce cisu, które są słodki, smaczne i jadalne były uważane za szkodliwe (znajdujące się w nich nasiona są trujące). Dodatkowo utożsamianie cisu ze śmiercią potęgował fakt, że posiada trujące liście oraz to, że z drewna cisowego były tworzone łuki czy rękojeści sztyletów. Szekspir uważał cis za „podwójnie śmiertelnym” (Ryszard II), gdzie wuj Hamleta otruł króla po wlaniu mu do ucha sok cisu. Zaś w Makbecie (Szekspira) jest wzmianka o używaniu cisu przy rzucaniu czarów oraz że kocioł Hekate zawierał kawałki cisu. Na terenach Grecji i Włoch cis był atrybutem bogini Hekate.

W alfabecie drzew cis reprezentuje literą I (I-dho) oraz jest jednym z „Pięciu Magicznych Drzew Irlandii”, terenach Brytanii zajmowanej przez rzymian utożsamiany był z Merkurym (rtęcią) jako sposób by dostać się do królestwa Hekate.

Zobacz też: Drzewa, Nieśmiertelność, Zmartwychwstanie