Dżinny

Wierzono w nie głównie w państwach arabskich i północnej Afryce. Nazwa pochodzi od jinn, jann, jinne lub genie (w liczbie mnogiej: junun). W muzułmańskich opowieściach Allach stworzył cztery rodzaje mądrych duchów:

• anioły – zrobione ze światła
• saitany – uczynieni z boskiego gniewu
• dżinny – powstałe z samum, suchego, gorącego wiatru Sahary
• człowieka – z ziemi

Allah nauczył pierwszego dżina Taranusziego praw obowiązujących jego gatunek, jednak dżinny zwiedzione własną dumą i nieposłuszeństwo woli Allacha miały zostać unicestwione przez armię aniołów. Jednak dżinn Iblis został uniesiony do nieba, gdzie zdobył wiedzę, by powrócić do pozostałych dżinnów, które przeżyły pogrom znajdujących się na wyspie na Oceanie Indyjskim. Został ich królem i przywdział imię Azazel (w Księdze Henocha identyfikowany z „Synem Boga” lub stróżem stojącym na czele buntu przeciw królestwu niebiańskiemu).

Złe dżinny często utożsamiano z saitanami, a te dobre bywały również podstępne. Według al’Qaswini (kosmograf arabski): „Dżinny są zwierzętami powietrznymi o przezroczystych ciałach i mogą przyjmować różne formy„. Dobre dżinny są zazwyczaj bardzo piękne, zaś złe były szkaradne i potworne.

Potrafiły dotrzeć do niższych warstw nieba by podsłuchiwać przepowiednie aniołów oraz miały magiczną władzę nad ludzkością. Potrafiły uśpić ludzi, przenieść je w odległe regiony, pokazać tamtejsze cuda, po czym umieścić z powrotem w łóżku. Rozkochiwali w sobie kobiety, a dzieci z tego związku potrafiły przechodzić przez ściany, latać i wolno się starzały. Według Egipcjan pustynne trąby powietrzne wyznaczają tor lotu złych dżinnów, zaś spadające gwiazdy to strzały rzucane przez Allacha w ich kierunku. Porywają kobiety, tworzą iluzje, zrzucają kamienie z dachów na przechodzących oraz kradną jedzenie. Czasem upiory odwiedzające cmentarze i żywiące się umarłymi mogą uchodzić za niskie klasy dżinnów.

Zobacz też: Baśnie 1001 nocy, Demony, Ifrit, Islamska mitologia, Saitan, Zmora