Enlil

W mitologii mezopotamskiej bóg burzy stojący na czele panteonu i jeden z czwórki wielkich bogów stworzycieli. Był władcą huraganów i uosabiał siły natury. Jego rodzice to Anu (niebo) i Ki (ziemia), którzy z początku stanowili jedną kosmiczną górą Anki (niższa część żeńska, wyższa męska). Enlil ich rozdzielił (coś jak podział Adama na Adama i Ewę), po czym połączył się z matką, a ta zrodziła ludzkość. Enlil oprócz boga burzy z czasem zyskał jeszcze miano boga przeznaczenia. Jego nastawienie do ludzkości jest dwuznaczne. Wywołał potop oraz stworzył potwora Lahme, by zniszczył świat. Posiadał tupsimati (tablice przeznaczenia), którymi zarządzał sprawami ziemskimi. Aby ludzie łatwiej mogli budować miasta podarował im kilof. Często łączono go z Ninhursag (“Panią Wielkiej Góry”), później jego żoną była Ninlil, za której uwiedzenie został wygnany do podziemnego świata, lecz Ninlil poszła za nim i zrodziła mu syna, boga księżyca Nanna.

Babilończycy przejmując kult ów boga nazywali go Ellilem, gdzie zyskał również imię Bel (“Pan”), po czym połączono go z Mardukiem tworząc Bel-Marduka. Małżonką jego była Belit (“Pani”), która swoim świętym mlekiem karmiła władców ludzkich, których wybrał Ellil. W eposie Gilgamesz to wszyscy bogowie, a nie sam Enlil zdecydowali o zniszczeniu ludzkości przy pomocy potopu.

Zobacz też: Babilońska mitologia, Sumeryjska mitologia