Heimdall

Germańsko-nordycki bóg, stróż świtu oraz strażnik siedziby bogów – Asgardu. Imię jego oznaczało „Początek Wszystkiego” lub „Drzewo Świata”, mogło też znaczyć „ten, który rzuca jasne promienie”. Heimdall był synem Odyna i dziewięciu córek bogini morza Ran (córek boga morza Agira), przez co nazywano go synem wody. Inne imię tego boga to Gullintani, ponieważ posiadał złote zęby. Nosił zazwyczaj srebrną zbroję oraz błyszczący hełm z baranimi rogami. Ten wysoki i przystojny bóg posiadał wyostrzony słuch i wzrok – słyszał jak trawa rośnie oraz widział wszystko w odległości stu mil (równie dobrze w dzień i w nocy). Został wysłany przez Azów do strzeżenia mostu Bifrost przed olbrzymami mrozu chcącymi podbić Asgard. Heimdall oczekuje bezsennie na straży na swym koniu Gulltopie. Heimdall trzyma w dłoni magiczny róg Gjallahorn, którego dźwięk słychać we wszystkich królestwach (zamieszkałych przez śmiertelników jak i nieśmiertelnych). W dzień końca świata Ragnarok Hajmdal zadmie w wielki róg Gjallarhorn wzywając bogów do ostatecznej bitwy. W czasie ostatecznej bitwy zabije boga oszusta Lokiego oraz sam zginie z jego ręki. Heimdallr spędził młodość w Midgardzie (królestwo człowieka) podróżując po świecie w ludzkiej postaci – Rig. Według powstałej ok. 1350 r. w Islandii „Pieśni Rigspula” dał początek trzem warstwom społeczeństw skandynawskich. Innym imieniem Heimdalla w Midgardzie (oprócz Rig) mogło być Scef, który stał się nauczyciel ludzkości. Scef identyfikowany był z patriarchą Scyldem z Beowulfa. Dał początek ludzkości jako Hajmdall-Scef oraz jego trzech synów:

• Thrall – przodek niewolników
• Churl (Karl) – praojciec wolnych ludzi
• Jarl – przodek arystokracji

Zobacz też: Azowie, Germańska mitologia, Nordycka mitologia