Ikona
Obraz sakralny w sztuce bizantyjskiej oraz wczesnochrześcijańskiej przedstawiający: postacie świętych, sceny biblijne bądź liturgiczno-symboliczne. Wierzono, że ikona posiada nadprzyrodzoną moc. Utożsamiano ją głównie z chrześcijańskim Kościołem wschodnim, w tym prawosławnego i greckokatolickiego, jednak jej obraz istniał w całym katolicyzmie zazwyczaj przedstawiający Dziewicę Marię. Do Czarnej Madonny, której obraz umieszczony był w dyskretnych miejscach, modliły się kobiety w ciąży. Ikony najczęściej malowano na specjalnie przygotowanym drewnie cedrowym lub cyprysowym, które uchodziły za święte drzewa. Na terenach Rusi stosowano drewno sosnowe, jodłowe, modrzewiowe lub lipowe. Słowa ikona pochodzi z greckiego eikon i oznacza „obraz”.
Osoby, które uważają, że nie można sporządzać wizerunków Boga odrzucają ikony. Pojęcie „ikonokrasta” oznacza osobę, która jest przeciwna powszechnym tradycjom i wierzeniom; ruch ten powstał w Bizancjum, gdzie jego celem było zwalczanie oddawanie czci obrazom i figurkom religijnym.
Zobacz też: Czarna dziewica, Idol, Sztuka i mity