Jadeit

Rzadki minerał występujący różnych kolorach, utożsamiany z długowiecznością, płodnością, mądrością i równowagą. Nazwa jego może pochodzić od  greckiego słowa “ischias” (ból w biodrze) lub od hiszpańskiego słowa “higado” (wątroba). Hiszpańscy konkwistadorzy nazywali go piedra de ijada (kamień lędźwiowy) albo piedra de los riñones (kamień nerkowy). Ten szlachetny kamień był używany podczas uzdrawiania zwłaszcza przez energoterapeutów. Jadeit był ceniony w wielu starożytnych kulturach np. w starożytnych Chinach, w państwach Mezoameryki czy przez ludy maoryskie (pounamu). Z jadeitu wyrabiano ozdoby oraz narzędzia i kosztowną broń. Używano go jako amuletu przeciw czarom i złym duchom. Ten półprzeźroczysty kamień szlachetny był bardzo ceniony na Dalekim Wschodzie, zwłaszcza w Chinach, gdzie jest symbolem władzy, powodzenia oraz fortuny. W Chinach jego wartość była wyższa od złota lub diamentów, dlatego bóg ojciec chińskiego panteonu był nazywany Czcigodnym Władcą Jadeitu (Yùdì [Jü-ti]) lub Czcigodnym Najwyższym Cesarzem Jadeitu (Yü-huang Shang-ti [Jü-k’iang-szang-ti]). Yü [Jü] jest ogólnikową nazwą kamieni szlachetnych, ale głównia odnosi się do jadeitu, dlatego w tłumaczeniach pojawia się Jade Emperor (Jadeitowy Władca). Jadeit uważany jest za klejnot niebios będący efektem wzajemnego oddziaływania góry i wody. Kamień ten jest symbolem doskonałości oraz sił jin i jang. Dla Konfucjusza jadeit symbolizuje jedność ducha i umysłu. Jadeit uważany jest za Święty Kamień Mistyków związanym z pięcioma głównymi cnotami: odwagą, sprawiedliwością, współczuciem, skromnością i mądrością. Starożytni mistycy cenili jadeit sprowadzany z Birmy zwłaszcza prześwitujący birmański jadeit cesarski. Jadeit oprócz bardzo dużej popularności w kulturze chińskiej, był używany także przez Majów, którzy nadawali mu magiczne właściwości. Majowie uważali go za talizman, który zapewnia szczęście, dobrobyt i dobre pożycie małżeńskie. Majowie wkładali jadeitowe koraliki w usta zmarłych, aby w tym drugim, nieznanym świecie dawał im namiastkę serca, a także strzegł ich duszy przed czyhającymi demonami w zaświatach. Maorysi z Nowej Zelandii cenili go za twardość i ostrość krawędzi, a w jego poszukiwaniach udawali się niedostępne rejony Wyspy Południowej.