Kastracja

Metoda ubezpłodnienia polegająca na amputacji cech płciowych zazwyczaj osobników męskich zarówno zwierząt jak i ludzi. Istnieje przekonanie, że pierwszych kastracji dokonano na zlecenie królowej Semiramidy w IX wieku p.n.e., gdzie po śmierci męża miała otaczać się kastratami. W Mezopotamii jeńców kastrowano i obcinano im prawą dłoń, jako części ciała będące symbolem męskiej siły i odwagi. Pod względem mitologicznej zbieranie plonów oznaczało kastrację boga plonów, a następnie jego śmierć jak w przypadku np. Adonisa czy Attisa. Kastracja była częsta wśród wyznawców bogini Kybele, której kapłani w czasie niektórych uroczystości obcinali sobie narządy i rzucali na ziemię, co miało zapewnić jej płodność. W Egipcie bóg Horus wykastrował Seta. W greckiej mitologii Kronos obciętego fallusa swego ojca Uranosa wrzucił do morza, a z białej piany powstała bogini miłości Afrodyta. Koran zabraniał kastrowania swoich wyznawców, lecz poddawali go muzułmanie często innowierców. Kastraci bardzo często pełnili funkcję strażników haremów władców, nazywano ich eunuchami. Królowi Rybakowi (Branowi) w micie arturiańskim zadana rana zadana przez włócznię w lędźwie zamienia krainę w pustkowie. W czasach starożytnych wierzono, że zaatakowany bóbr odgryza sobie jądra i porzuca je na przynętę napastnikom, zyskując tym możliwość ucieczki.

Zobacz też: Bogowie plonów, Kanibalizm, Obrzezanie