Mantykora

Legendarne stworzenie o cechach hybrydy zupełnie jak Sfinks czy chimera. Mantykora pochodzi z Persji, a jej opis został rozpowszechniony przez Greków. Istnieje kilka relacji związanych z opisem bestii. Posiadała ciało lwa z głową człowieka oraz ogon pełen kolców podobny do jeżozwierza lub ogon skorpiona, który zawierał silną truciznę. W niektyrych wersjach mantykora posiadała skrzydła smoka lub nietoperza. Nazwa mantykory pochodzi od dwóch słów martya/martiya – „człowiek” oraz xwar/khvar – „jeść”, „jedzenie”. Czyli nazwa (Martyaxwar) oznaczała „jedzący ludzi” lub pożeraczka ludzi. W wyniku błędnego tłumaczenia na grecki przeszło w mantikhoras. Tłumaczone na łacińskie manticora/mantichora. Stwór nazywany jest jako mantikora i mantychora. Pliniusz Starszy oraz Arystoteles opisują mantykorę jako stworzenie z twarzą i uszami człowieka, szarymi lub niebieskimi oczami, czerwonym ciałem lwa oraz ogonem niczym żądło skorpiona bądź w ogonie tego stwora znajdowały się śmiercionośne, zatrute kolce, którymi mogła porazić ofiarę na odległość. Mantykora zjadał swoje ofiary (ludzi) w całości dzięki trzem rzędem zębów. Persowie zmyślili tego stwora, by straszyć kupców używających ich szlaku handlowego. W greckich przekazach mantykora zamieszkiwać miała indyjskie dżungle. Przyczajona w gęstwinie polowała na nieostrożnych podróżnych. Rozszarpywała ofiary na strzępy ostrymi kłami i zjadała swoje ofiary w całości. Dodatkowo często używała do zabicia ofiar ukrytych w ogonie zatrutych kolców. Z tym wizerunkiem kontrastował głos tego stworzenia, który miał być zwodniczo piękny i którego brzmieniem przypominało muzykę.

Zobacz też: Baśniowe stwory