Marduk

Nazywany również Bel-Marduk, syn sumeryjsko-babilońskiego boga słońca Enkiego/Ea, przypisywano mu użyźniającą moc wody. Przed zgładzeniem bestii chaosu Tiamat, nakazał innym bogom by po zwycięstwie otrzymał najwyższą władzę oraz zdolność określania losu. Po pokonaniu Tiamat, Marduk dzięki tablicom przeznaczenia na piersiach stworzył nowy porządek świata, gdzie byli też ludzie. Bogowie nadali mu pięćdziesiąt tytułów np. „Ten , który stworzył ziarno, zasiał je i kazał mu rosnąć„, „Strażnik sprawiedliwości i prawa” czy „Władca czystych czarów, który przywraca martwych do życia„. Kiedy zły dżinn, przy pomocy Isztar i Szamasza zamknął boga księżyca Sina (jego oko śledziło przestępców w nocy), Marduk rozgromił zbuntowanych oraz przywrócił Sinowi należne mu miejsce. Wchłoną innych bogów po czym ustawił planety i gwiazdy na ich kursach, rządził wszelką magią i czarami, a także decydował o losie ludzkim w dniu swojego wiosennego święta (zgamuk) podczas którego odradzał się każdego roku.

Nie jest znany sposób w jaki został pokonany Tiamat i pomimo, że potwór został zabity i poćwiartowany, ponoć objawiał się w swoich dzieciach, a te składały hołd Mardukowi. Możliwe, że mit mógł oznaczać ujarzmienie sił rzek Tygrys i Eufrat do nawadniania oraz użyźniania pustyni, co może oznaczać, że Marduk to nie tylko światło słońca lecz potęga rozumu, dzięki któremu można pokonać naturalny chaos. Z kolei pięćdziesiąt przydomków może oznaczać współpracę oraz porozumienie pomiędzy zróżnicowanymi grupami ludzi, czyli bogowie pięćdziesięciu plemion stało się jednym wspólnym bogiem.

Zobacz też: Baal, Babilońska mitologia, Słońca bogowie