Nimfy

W greckiej i rzymskiej mitologii to piękne, młode i pełne wdzięku panny, które uosabiały siłę żywiołów. Nimfy były podzielone na wiele różnych grup w zależności od miejsca ich występowania oraz od żywioły jaki reprezentowały. Driady z wieńcami z liści dębu strzegły drzew (zwłaszcza dębu). Hamadriady były natomiast częściami drzew. Anthousai to nimfy kwiatów, których włosy przypominały kwiaty hiacyntu. Oready to nimfy gór i jaskiń (np. Echo). Napaeae, auloniady, hylaeorae i alseidy zamieszkiwały lasy i doliny. Lejmoniad występowały na łąkach. Aurae oraz sylfy były uosobieniem sił powietrza. Hesperydy to nimfy wieczorne i Zachodzącego Słońca oraz strażniczki jabłoni o złotych jabłkach. W morzach występowały nereidy, wodnice, okeanidy oraz syreny. Do nimf wodnych należały najady (Naiades), które przewodniczyły fontannom, studniom, źródłom, strumieniom i innym zbiornikom słodkiej wody. Niektóre nimfy, zazwyczaj młode dziewice, stanowiły częścią orszaku bogów: Dionizosa, Hermesa, Apollina, Pana i Artemidy. Występowały też w charakterze opiekunek boskich niemowląt (np. Zeus czy Dionizos). Do najbardziej znanych nimf należały: Dafne, Echo i Kalipso. Często pojawiały się w mitach z tematyką miłosną, a ich oblubieńcami byli m.in.: Pan, satyrowie, Priap, Zeus, Apollo, Hermes, Dionizos.

W pogoni za nimfami znany był zwłaszcza gromowładny Zeus, który uwielbiał je podrywać i uwodzić. Ofiarami podbojów lubieżnego boga były m.in. Egina i Antiope (córki boga rzeki Asoposa). Wśród ofiar Zeusa była nimfa Kallisto, przed którą Zeus stanął jako Artemida. Nimfa niestety zbyt późno zorientowała się w intrydze Zeusa. Zeus zmienił nimfę w niedźwiedzicę, by uchronić ją przez gniewem Artemidy, lecz ta w złości i tak ją zabiła. Kallisto została umieszczona na niebie jako gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy.

Zobacz też: Grecka mitologia, Nereidy, Okeanidy, Rusałka, Żywioły