Odyn

Najwyższy z bogów nordyckich z dynastii Azów, bóg wojny i wojowników, bóstwo mądrości, władzy, poezji i magii. W mitologii teutońskiej (germańskiej) nazywany był Wotanem lub Wodanem. Odyn był utożsamiany przez plemiona łacińskie z Merkurym ponieważ decydował o losie ludzkim. Podczas burzowych nocy, jako władca zmarłych Odyn dowodził armią wojowników podczas mitycznych Dzikich Łowów. Przedstawiany był jako postać z jednym okiem ubraną w szeroki płaszcz, który powiewał na wietrze i w kapelusz o szerokim rondlu lub w złotym pancerzu oraz złotym hełmie z rogami. Odyn posiadał oszczep nazywany Gungnirem zrobiony przez karły (krasnoludy) oraz ośmionogiego konia Sleipnira. Zachęcał do walki skandynawskich wojowników, który byli bod wpływem amanita. Wojownicy, którzy polegli na polach bitewnych byli przez niego zapraszani do Walhalli. Odynowi służyły walkirie, które brały udział w bitwach, decydując o losach śmiertelników (kto zginie oraz która ze stron zwycięży), a także opiekowały się gośćmi w Walhalli. Podczas przewodzenia grom wojennym Odynowi na ramieniu siedziały dwa kruki: Huginn (“myśl”) i Muninn (“pamięć”). Kruki te były wysyłane każdego dnia i wracały w nocy przed świtem z wieściami z całego świata, informowały m.in. kto umarł, a kto pozostaje wśród żywych. Odyn zasiada na tronie Hlidskjalf, z którego widać wszystko, co dzieje się w dziewięciu światach.

W niektórych podaniach Odyn był uważany za tzw. chtonicznego demona i nie wchodził w skład panteonu, z czasem zdegradował Tyra i Thora. Odyn uchodził za najstarszego syna Borra i olbrzymki Bestli. Odyn (zwanym Alfödrem) jako jeden z Asów i Ojciec Bogów został nazwany dopiero przez Snorriego Sturlussona w Eddzie Prozaicznej pod wpływem chrześcijaństwa.

Odyn był szamanem oraz panem tamtego świata. Sferą szamańską Odyna była częsta zmiana postaci (patrz: wampiry, wilkołak). Jako pan tamtego świata czasem był przewodnikiem osób, które niedawno zmarły niczym Merkury/Hermes, a nawet ofiarą tak jak Mitra czy Chrystus. W poemacie Havamal bóg ów wisiał na kosmicznym drzewie Igdrasil przez dziewięć dni, przybity własną włócznią. Nie cierpiał dla zbawienia innych, lecz jego celem było poznanie tajemnicy runów dzięki rytualnej śmierci i odrodzenia się. Aby napić się wody ze studni wiedzy i zdobyć nieśmiertelną mądrość, Odyn wyłupił sobie oko, które wrzucił do studni Mimira.

Odyn posiadał umiejętność uzdrawiania, a także uchodził za boga poezji dzięki skradzionemu “miodowi poezji” (tzw. Miód Skaldów) od olbrzymów mrozu. Ten napój natchnienia powierzał upodobanym sobie śmiertelnikom.

Żoną Odyna była Frigg, do której Odyna zachowanie było podobne jak Zeusa do Hery, czyli miał liczne romanse z boginiami oraz śmiertelnymi kobietami. Obecnie przetrwało przekonanie powstałe na podstawie Eddy, że jednym z dzieci Odyna i Jörd (personifikacja ziemi) był Thor. Do synów Odyna należeli m.in.:

• Baldura ze związku z Frigg
• Höd (Höðr) brat Baldura, zrodzony ze związku z Frigg
• Heimdall z dziewięciu córek bogini morza Ran
• Bragi z olbrzymką Gunnlöda
• Widar ze związku z Grid
• Wali zrodzony z śmiertelnej kobiety (księżniczki) o imieniu Rind
• Meili  – wymieniony w Edzie
• Skjóld – wymieniony w Edzie
• Wólsung – wymieniony w Edzie

Za kochankę Odyna była uważana Freya. Posiadał słabość do rodu Wolsungów, którego założycielem był jeden z jego synów Sigi (Siggi), z tego rodu wywodził się bohater Sigmund. Odyn odwiedził pewnej nocy Sigmunda oraz jego wojowników podczas biesiady i wbił miecz po rękojeść w pień drzewa, który wspierał sufit. Ogłosił, że miecz będzie należał do osoby, która zdoła go wyciągnąć, analogicznie do legendy o królu Arturze. Miecz zdołał wydostać Sigmund, który dzięki niemu odnosił liczne zwycięstwa. Miecz ten odziedziczył po śmierci jego syn Sigurd (Siegfied).

Inne wersje imienia tego boga to Odhinn, Odin, Oden oraz Hlódyn.

Zobacz też: Azowie, Nordycka mitologia, Teutońska mitologia