Śpiąca Królewna
Europejska baśń autorstwa Charles′a Perraulta z 1697 rok, jednak najbardziej znana jest w wersji braci Grimm, którzy w 1812 roku spisali przekazywaną ustnie wersję opowieści literackiej opublikowanej przez Perraulta. Baśń-mit opowiada o królu i królowej, którzy przez długi okres nie mogli mieć dzieci, aż w końcu urodziła im się piękna córeczka. Uradowany król postanowił wydać ucztę dla mieszkańców królestwa, w tym także dla wróżek, których było trzynaście. Lecz król posiadał tylko dwanaście złotych talerzy więc zaprosił tylko dwanaście wróżek. Podczas uczty jak już jedenaście wróżek ofiarowało swoje dary wparowała trzynasta (niezaproszona wróżka) i rzuciła klątwę, że królewna po ukończeniu piętnastych urodzin ukłuje się wrzecionem i umrze. Po czym dwunasta wróżka, która nie ofiarowała jeszcze daru powiedziała, że nie umrze, lecz zaśnie na sto lat, w ten sposób osłabiając klątwę.
Król nakazał spalić wszystkie wrzeciona w całym królestwie, jednak w dniu piętnastych urodzin królewna dostała się do komnaty w wieży, w której przędła stara kobieta. Staruszka zaproponowała królewnie naukę plecenie, lecz gdy dziewczyna dotknęła wrzeciona, ukłuła się w palec i zasnęła. Magiczne sen dotknął cały pałac, który otoczył rząd ciernistych krzewów. Przez lata wielu książąt próbowało dostać się do pałacu, jednak bezskutecznie, aż po stu latach pojawił się ten, który przedostał się przez ciernie i pocałunkiem zbudził królewnę. Niebawem odbyło się wesele, a młodzi żyli długo i szczęśliwie.
Przedstawiony motyw o lekceważeniu wróżek bądź bogiń sięga czasów antycznych, np. w greckiej mitologii Eris przybyła nieproszona na wesele Peleusa i Tetydy i rzucając między boginie jabłko z napisem „Dla Najpiękniejszej” (tzw. “jabłko niezgody”) sprowokowała pośrednio wojnę trojańską, ponieważ wywołało to spór między Herą, Ateną i Afrodytą, rozsądzony przez Parysa, który wybrał Afrodytę. W tym micie rola wróżki pełniły boginie losu i niezależnie od ich starań by naprawić krzywdę to klątwa pozostawała, a przełamać mógł ją zdolny do poświeceń bohater, a jego czyny niwelowały zaklęcie.
Zobacz też: Baśnie, Grimm bracia, Norny