Surja

Aryjski bóg słońca, który każdy dzień spędzał na niebie, analogicznie jak Apollo, Dadźbóg, Helios czy Szamasz. Surja przemieszcza się po nieboskłonie (lub przestrzeń wokół góry Meru) w rydwanie zaprzężonym w siedem czerwonych klaczy bądź przez klacz z siedmioma głowami. Bóg ten nazywany był też:

• Sawitarem – “sprawcą”, “oświeconym”
• Bhagą – “rozdzielającym bogactwa”
• Puszanem – “dobroczyńcą”
• Wiwaswatem – “ojcem ludzkości”

Żoną boga słońca była bogini świtu Uszas (Aurora). Surja posiadał dwóch synów bliźniaków Aświnów (promienie słońca) zwiastujących każdego dnia pojawienie się ojca na niebie w swoich złotych rydwanach. Kult Surji był popularny w okresie wedyjskim i purańskim, zwłaszcza w aspekcie Sawitara. Pojawiał się w tekstach mitologii indyjskiej, w późniejszym hinduizmie stracił na znaczeniu i został wchłonięty przez postać Wisznu. Oznaką hojności Surji był symbol swastyki.

Zobacz też: Indyjska mitologia, Swastyka