Ta’aroa

W mitologii Tahiti jest to najwyższa istota, która rozproszyła ciemność poprzez rozbicie kosmicznego jajka. Ta’aroa żył samotnie, po czym stworzył córkę i w raz z jej pomocą utworzył morze, niebo i ziemię (którą wyłonił z czeluści oceanu). Po stworzeniu świata Ta’aroa ulepił człowieka z czerwonej ziemi, ten zaś jadł piasek, aż do momentu stworzenia drzewa chlebowego. Ta’aroa nadał człowiekowi imię, po czym go uśpił, następnie wyjął kość z jego ciała i z niej stworzył kobietę. Wersja ta dla niektórych wywodzi się z biblijnej legendy o stworzeniu Ewy, inni twierdzą, że jest to oryginalna opowieść z Polinezji. Do Biblii jest jednak więcej zbieżności, np. według relacji kapitana Cook’a, który w 1769 r. dotarł na Tahiti, świątynia nazywana „domem pana”, która powstała z ciała Ta’aroa, przypominała „arkę Pana wśród Żydów”. Ponadto wśród mieszkańców Tahiti istnieje opowieść jak zagniewany na ludzkość Ta’aroa zalał świat, pozostawił tylko kilka wysp, które wystawały nad powierzchnią oceanu. Jednakże mit potopu występuje w każdej kulturze i nie wywodzi się z biblijnych opowieści.

Zobacz też: Oceanii mitologia, Potopu mit, Stworzenia mit