Tiamat

W Mezopotamii smok chaosu symbolizujący wzburzone słone morze, była pierwszym pokoleniem bóstw. Apsu był natomiast z wodami słodkimi. Z połączenia Tiamat i Apsu zostali zrodzeni pozostali bogowie. Ich dzieci zaczęli rywalizować z rodzicami, a po pokonaniu Apsu, Tiamat zrodziła armię potworów, które miały ją strzec. Pokonanie Apsu jest symbolem posiadania przez ludzi umiejętności kontroli słodkiej wody i nawadnianie pól. Została pokonana przez boga słońca Marduka (syn Enki), który schwytał ją w sieć, po czym strzałą trafił w jej otwarte usta miażdżąc czaszkę i przepoławiając smoczyce na pół. Marduk z jej przepołowionego ciała utworzył Ziemię (gdzie znalazł się jego pałac) i sklepienie nieba. Z głowy i piersi Tiamat zostały stworzone góry, a z jej oczu wypłynęły Tygrys i Eufrat. Mit zabicia Tiamat przez Marduka stał się schematem dla pozostałych mitów o pogromcach smoków jakie później się pojawiły, poczynając od Jahwe, który pokonał Lewiatana, aż do Sigurda, św. Jerzego i archanioła Michała. Zazwyczaj każdy z potworów posiadał jakiś słaby punkt, jak w przypadku Tiamat było otwarcie ust. Ponadto smoczyce były symbolem niszczycielskiej i niepohamowanej siły natury, a poskromione zostały poprzez męską odwagę i wiedzę. Walka jej z Mardukiem została opisana w eposie o stworzeniu świata Enuma Elisz.

Zobacz też: Marduk, Smok, Sumeryjska mitologia, Wąż