Tybetańska Księga Zmarłych

Buddyjski tekst z VIII wieku, nazywany też Bardo Thodol (Wyzwolenie z bardo przez słuchanie), na który składają się liturgie czytane zmarłym oraz ku czci zmarłym, a opisują pośmiertne halucynacje. Wiedza zawarta w księdze jest od lamów, którzy najprawdopodobniej umieją przypomnieć sobie własne wcześniejsze śmierci, a ma posłużyć pomocą umierającemu uniknięcia niepotrzebnego odrodzenia się. Według tekstów, które zawiera „Tybetańska Księga Zmarłych” istota świadomości jest boska, zaś utożsamianie się z boskością jest istotą życia.

Dla kultury „zachodniej” problem ze zrozumieniem polega na akceptacji metapsychicznej oraz to, że wszystkie metafizyczne istoty (bóstwa i demony) są odbiciami działań naszej duszy, a tekst wyjaśnia to osobie umierającej lub zmarłej, dusza jej mogła odzyskać swoją boską naturę, a którą zapomniała podczas narodzin i w ten sposób nie dać się iluzji mai.

Zobacz też: Buddyzm, Reinkarnacja