Urodzaju bogowie czyli bogowie plonów
Tzw. „synowie ziemi”, którzy odradzali się co roku, byli dziećmi bogini ziemi oraz boga niebios. W dawnych czasach ludzie polowali na dzikie zwierzęta oraz zbierali owoce i warzywa. Z biegiem lat myśliwi udomowili zwierzęta i stali się pasterzami. Natomiast ci co zbierali żywność zdobyli umiejętność wprawy ziemi stając się rolnikami. W końcu osadzili się zakładając miasta i państwa. W wyniku krzyżówki odpowiednich nasion powstały zboża tj.: pszenica, owies, jęczmień czy kukurydza.
Ponieważ rolnicy nie mogli być pewni swoich plonów, mimo coraz doskonalszych umiejętności, powierzali sukces zbiorów w ręce bogów. Zboże było boskie dla tamtych ludzi, którzy je siali, a jeśli bóg plonów im sprzyjał to je kosili.
Mit o uśmiercanym bogu plonów każdego roku istniał w wielu kulturach i był bezpośrednio wprowadzany w życie, w okresie żniw zabijano zwierzę bądź człowieka, które było uosobieniem boga. Były sytuacje, że obcego przybysza brano za boga plonów, którego chwytano i zabijano. Ofiarą bywali również żniwiarze, którzy zetnęli ostatnie źdźbło zboża. Taki nieszczęśnik mógł być zabity motykami i pikami, ponieważ istniało przekonanie, że duch plonów znajdował się pośród zbóż do momentu skoszenia ostatniego kłosa, po czym wnikał w żniwiarza. Czasem udawano że zabijają żniwiarza w zależności od regionu i czasów.
Bóg urodzaju często był reprezentowany w postaci zwierzęcia, najczęściej koguta, zająca bądź kota. W niektórych rewirach w Europy, zakopywano koguta po szyję, po czym ścinano mu głowę sierpem. Na terenach Francji przez ścięciem ostatniej wiązki wkładano żywego kota w zboże po czym tłukło się go cepami, w niektórych regionach nawet pieczono i zjadano w niedzielę. W szkockim Galloway ostatnie cięcie było nazywane „cięciem zająca”, gdzie ów „zającem” była ostatnia wiązka zboża, na którą żniwiarze rzucali sierpami do momentu aż wszystkie łodygi nie będą ścięte. W niektórych regionach Szkocki i Syrii nazywano czasem panną i wiązkę tę ścinała panna, czasem stara kobieta (uosobienie bogini matki).
Pierwsze plony zazwyczaj należało oddać bogom. W Indiach ofiarne ciasto składano Indrze lub Agniemu z nowego jęczmienia lub ryżu. W Grecji składano Artemidzie zboże. Bóg Attis był symbolem dojrzałego zboża w kulcie Kybele. Tammuz w Mezopotamii utożsamiał boga plonów, który ginął i się odradzał. W Fenicji rolę tę przyjmował Adonis. We wszystkich kulturach istniał motyw śmierci i ponownych narodzin, poczęcie i zmartwychwstanie.
Zobacz też: Kanibalizm, Ofiara