Walkirie

W mitologii nordyckiej posłanki Odyna, żeńskie demony przeznaczenia, które zwiastowały śmierć wojownikom oraz sprowadzały dusze najdzielniejszych poległych w boju do Walhalli, gdzie usługiwały bohaterom przy biesiadnym stole. Niektóre źródła twierdzą, że istniały trzy walkirie, natomiast inne, że aż trzykroć po dziewięć (dwadzieścia siedem). Wszystkie były pięknymi, złotowłosymi dziewicami, nosiły błyszczące hełmy i zbroje oraz ujeżdżały skrzydlate konie (czasem wilki), uzbrojone we włócznie i tarcze. W Walhalli ubierały się w białe szaty. Przypominały norny lub z mitologii irlandzkiej Badb. Imiona walkirii wskazywały na ich związki z bitwą i losem wojowników, np.: Thrud – Siła, Hrist – Wstrząsająca, Herfjötur – Więzy wojującego, Skuld – Obowiązek, Hild – Walka czy Rota – Siejąca Zamęt. Te wojowniczki zjawiały się podczas bitwy i pomagały w walce swoim ulubionym herosom, z którymi czasem zakładały rodziny. Ceną za miłość było wykluczenie z grona walkirii oraz stanie się zwykłą kobietą, chociaż niektóre z nich nadal znały przyszłość, runy i tajemnice wszystkich światów. Nordyccy poeci przedstawiali je jako żony śmiertelników. Wierzono, że walkiriami były niektóre księżniczki.

Słowo „waelcyrge” pojawiło się w staroangielskich listach słów (VIII wiek) jako odpowiednik greckich furii. Kamienie ofiarne odkryte w 1883 roku na Murze Hadriana (na granicy między Anglią i Szkocją) poświęcone były „boskiemu Marsowi Thincsusowi i dwóm Alaisiagae: Bede i Fimmilene”. Imiona dwóch ostatnich oznaczały „rządząca bitwami” i „darowująca wolność”.