Wilkołak

W dosłownym tłumaczeniu wilkołak to człowiek-wilk, nazwa pochodzi od staroangielskiego wer czyli człowiek i wulf czyli wilk (obecnie werewolf). Przekonanie, że człowiek podczas pełni Księżyca zmienia się w wilkołaka, jest równie popularna co wiara w wampiry. W zależności od regionów istniały podania o przemianę ludzi w zwierzęta, a tam gdzie nie występowały wilki funkcję tę pełniły najgroźniejsze zwierzęta w regionie: tygrys w Indiach i wschodniej Azji, dzik w Grecji i Turcji, hiena, lew, leopard czy krokodyl w Afryce, niedźwiedź w Ameryce Północnej, jaguar w Ameryce Południowej.

W wielu pradawnych źródłach pojawia się motyw wilkołaków. Ok. 450 p.n.e. grecki historyk Herodot opisywał, że Grecy i Scytowie mieszkający nad Morzem Czarnym wierzyli, że tamtejsi Neurowie są magami zmieniający się w wilki, by zaspokoić swoje kanibalskie apetyty. Także autorzy rzymscy, jak choćby Wergiliusz czy Petroniusz opisywali podobne historie, lecz ich bohaterowie nie zawsze zmieniali się w wilka.

Uważano, że przemiany mogą występować niezależnie od woli osoby, lecz można było celowo do nich dążyć poprzez noszenie skóry wilka lub pasu ze skóry wisielca. Bywało że przekształcenie nie było konieczne i wystarczał sam urok, a obserwatorom wydawało się, że przed nimi jest wilk. W podaniach europejskich pojawia się postać wilkołaka, która o świcie powracała do ludzkiej postaci zdejmując i ukrywając wilczą skórę, a jeśli ktoś znalazł ów skórę i ją zniszczył to jej właściciel umierał. Ranny wilkołak przemieniał się z powrotem w człowieka, lecz rana pozostawała. W XV i XVI wieku istniała powszechna wiara w wilczy obłęd i zabijano wszystkich, u których istniała jakakolwiek szansa podejrzenia.

Uważa się, że wilkołaki dzielą się na trzy grupy:

• dziedziczące właściwości po przodkach, na których rzucono klątwę
• stające się wilkołakami z własnej woli
• tzw. wilkołaki łagodne, nie chcą atakować ludzi, zaś swoje możliwości uważają na nieszczęście

Zobacz też: Szamanizm, Wampiry, Wilk, Zmiana postaci